Η ΒΑΣΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ...ΤΟ ΑΚΤΙΝΙΔΙΟ...

Γενικά χαρακτηριστικά:
 
Το ακτινίδιο είναι θάμνος με άνθη χρώματος κόκκινου ή λευκού. Τα φύλλα του έχουν ωοειδές σχήμα και στο κάτω μέρος
τους έχουν χνούδι. Ο καρπός του είναι ράγα και είναι εδώδιμος, με γλυκόξινη γεύση. Το εξωτερικό του μέρος είναι χρώματος
καφέ και το εσωτερικό είναι χυμώδες, με πράσινο χρώμα και μικρά σποράκια, χρώματος μαύρου.
 
Καταγωγή:
 
      Η Κίνα θεωρείται επικρατέστερη πατρίδα του ακτινιδίου, από τα αρχαία χρόνια. Η «πρωτόγονη» μορφή του ακτινίδιου
κατάγεται από τη Νότια Κίνα, όπου αναπτυσσόταν ως αυτοφυές φυτό κυρίως στην εύφορη κοιλάδα του ποταμού Γιανγκ Τσε.
Αυτός έδωσε και το πρώτο όνομα στο ακτινίδιο που ήταν «Γιανκτσάο». Το γνωστότερο είδος που καλλιεργείται στην Ελλάδα
ονομάζεται Ακτινίδιο το Σινικό. Ταξίδεψε στη Βρετανία  μεταξύ 1800-1900 από ένα μέλος της Φυτοκομικής Εταιρείας του
Λονδίνου. Στη Νέα Ζηλανδία έφτασε μόλις το 1906 και αρχικά ονομάστηκε «κινέζικο φραγκοστάφυλο».
     Ο φυτοκόμος Hayward Wright (1873-1959), ήταν αυτός που πειραματίστηκε αρχικά με το φυτό και κατόρθωσε να
δημιουργήσει την ποικιλία που είναι γνωστή σήμερα . Παρά το νεαρό της ηλικίας του, καλλιεργήθηκε στη μορφή που το
γνωρίζουμε σήμερα μόλις το 1950. Παρ' όλα αυτά το ακτινίδιο μπόρεσε όχι μόνο να γράψει τη δική του ιστορία, αλλά και
να συνδέσει το όνομά του με τη Νέα Ζηλανδία, που έκανε πολλές τονωτικές ενέσεις στην αγορά της.
     Ο Wright  σε ηλικία 13 ετών ήταν αναγκασμένος να επιτηρεί τους εργάτες στην οικογενειακή φάρμα στα νησιά Φίτζι,
καθώς ο πατέρας του, ένας αλκοολικός και σκληρός άνθρωπος, τεμπέλιαζε διαβάζοντας Έλληνες κλασικούς. Για να φανταστείτε
τι σόι άνθρωπος ήταν, όταν κάποιοι ντόπιοι εργάτες τον δολοφόνησαν το 1895, στα νησιά του Σολομώντα , η  γυναίκα του
και μητέρα του Hayward, έπεσε στα γόνατα και... ευχαρίστησε τον Θεό για τη γενναιοδωρία του. Ο μικρός φυτοκόμος μεγάλωσε,
επέστρεψε στη γενέτειρα Νέα Ζηλανδία και αφιέρωσε τη ζωή του σε μανιώδη πειράματα με φυτά. Μετά από πολύχρονες
προσπάθειες κατόρθωσε να φτιάξει το ακτινίδιο. Έμεινε στην ιστορία ως ο «εφευρέτης» καλλιεργητής του «κίουι» και
βάφτισε τη συγκεκριμένη ποικιλία με το όνομά του , δίνοντάς του το όνομα του γνωστού νεοζηλανδέζικου πουλιού.
 
Καλλιέργεια:
 
Το φυτό ευδοκιμεί σε γόνιμα και υγρά εδάφη. Η σπορά του φυτού γίνεται κατά την άνοιξη και η συγκομιδή στα μέσα
Οκτωβρίου. Σήμερα το ακτινίδιο καλλιεργείται και στην Ευρώπη (Γαλλία, Ιταλία). Το ακτινίδιο, για να ευδοκιμήσει
χρειάζεται περιοχές με ήπιο χειμώνα και θερμό και υγρό καλοκαίρι. Στα μέρη μας καλλιεργείται στους νομούς Πιερίας
-όπου έχει κατοχυρωθεί με ονομασία προέλευσης (ΠΓΕ) από το 2002-Λάρισας και Χανίων, στην περιοχή του ποταμού
Σπερχειού στη Φθιώτιδα κ.α.
 
Θρεπτική αξία:
 
Ο καρπός του ακτινιδίου είναι πλούσιος σε κάλιο, μαγνήσιο, φώσφορο, φυτικές ίνες και ιχνοστοιχεία. Επίσης, διαθέτει
περισσότερη βιταμίνη C -δύο ακτινίδια περιέχουν το 240% της βιταμίνης που χρειάζεται ο οργανισμός καθημερινά-σε
σχέση με οποιοδήποτε άλλο φρούτο, αρκεί μόνο να καταναλωθεί αμέσως μετά την κοπή, για να μη χαθούν οι βιταμίνες.
Η ύπαρξη πολλών βιταμινών καθιστά το ακτινίδιο ως το καλύτερο μέσο για την άμυνα κατά των μικροβίων. Επίσης,
απομακρύνει τον κίνδυνο θρομβώσεων στο κυκλοφορικό σύστημα και διασφαλίζει τη σωστή πέψη και την εύρυθμη
λειτουργία του εντέρου. Τέλος, συντελεί στη βελτίωση της όρασης, εξαιτίας του αντιοξειδωτικού λουτεϊνη που περιέχει.
 
 
Πηγή : wikipedia
Ευχαριστούμε τον Αντιδήμαρχο Κάτω Ολύμπου κ. Νίκο Χριστοδούλου για την ευγενική παραχώρηση των φωτογραφιών